- obuius
- Obuius, Adiectiuum. Virgil. Qu'on rencontre et trouve on en son chemin.\Obuii e diuerso. Plin. Qui se rencontrent.\Obuius et expositus homo. Plin. iunior. De qui on fine aiseement, Homme facile, Un homme tousjours prest.\Obuius tibi sum, Obuius tibi fio, et Obuium me tibi fero dicimus. Se mihi obuium dedit. Liu. Je l'ay rencontré.\Sinautem ingredienti cum armata multitudine obuius fueris. Cic. Si tu le rencontre.\Fac vt mihi tuae literae volent obuiae. Cic. Qu'elles viennent hastivement au devant de moy.\Obuia vrbs inimicis. Virgil. Aisee à estre prinse des ennemis.
Dictionarium latinogallicum. 1552.